Misafirliğe gitmeden önce annemiz bize nasıl davranmamız gerektiğini tembihlerdi. Bize her söylediğine kafamızı sallar, uslu olacağımıza dair söz verirdik çünkü bir an önce misafirliğe gitmek için can atardık.

Annemiz misafirliğe gitmeden önce bize en temiz en güzel kıyafetlerimizi giydirirdi. Kıyafetlerimizi buruşturmamak, üzerine yiyecek içecek dökmemek ise en önemli görevlerimizden biriydi.

Misafirlikte en lezzetli pastalar, börekler, çörekler tabağımızı doldururdu. Ama tabağımızdaki yiyeceklerin hepsini bitirmemiz gerekirdi, yoksa lokmamız arkamızdan ağlardı.

Büyüklerimiz keyifle sohbet etseler de bize saygıyla dinlemek düşerdi. Ancak bize bir soru sorulduğunda cevap verir, büyüklerimizin lafını asla bölmezdik.

Misafirlik eğlenceliydi ama çocukluk bir yerde uzun süre durunca sıkılmak demekti. Bir saatten sonra sıkılsak bile eve gitmek için tutturmamız hoş karşılanmazdı, oturup büyüklerimizi beklememiz gerekirdi.

Bazen de oynayabileceğimiz yaşıtlarımız olmazdı ve misafirlikte çok sıkılırdık. Neyse ki biz sıkıldık mı büyüklerimiz şıp diye yüzümüzden anlardı ve istersek gidip içeride oynayabileceğimizi söylerdi. Ama böyle bir izin gelmediği sürece başka odalara gitmek çok çok ayıptı.

Çocukluğumuzda bize öğretilen en önemli değerlerden biri açgözlü olmamaktı. Bize o yaşlarda en sevdiğimiz yiyecekler olan çikolata, şeker, lokum tutulduğunda bile yutkunarak sadece bir tane alırdık.

Bize bir şey verildiğinde teşekkür etmemiz, büyüklerimize karşı en saygılı tavrımızı takınmamız gerekirdi. Bize ne verilirse onunla oynayarak sessizce zaman geçirir, annemizi kızdırmazdık.

İzin almadan hiçbir şey ellenmezdi. Çekmeceleri açmak, bir şeyleri karıştırmak çok yanlıştı.

Misafirliğe gelen bütün çocuklar için bir çocuk masası oluşturulurdu. Yemeğimizi, arkadaşlarımızla, kardeşlerimizle beraber yerdik. Bu masadaki sohbetlerin tadı aradan yıllar geçse de unutulmaz.