İç Anadolu’da misafir ağırlamak sadece yemek paylaşmak değil; saygı, dayanışma ve birlikte olma ritüelidir. Komşu kaldırmaları, çetnevir ve çebiç gibi geleneksel davet sofraları toplumsal bağları güçlendirir. Günlük sofralar buğday ürünleri, koyun eti, yoğurt, patates ve sebzelerle kurulur; gözleme ise en sevilen hamur işlerinden biridir. Kayseri’de misafire pastırma, mantı ve sucuk; Konya’da etli ekmek ikram edilir. Yozgat’a özgü arabaşı hem hazırlanışı hem yenme biçimiyle sofraya ayrı bir ritüel katar. Özel günlerde sofralar daha zengin olur; yufka, kuzu tandır, bulgur pilavı ve sütlaç paylaşım ve cömertliği simgeler. Ev sahibi misafiri ağırlamaya özen gösterir. Sofralar sade ve mütevazı olup kanaatkâr olma anlayışını yansıtır.

Doğu Anadolu’da misafir ağırlamak âdeta bir şölen gibidir. Sert iklim ve zorlu yaşam koşulları, mutfağın et ve süt ürünleri ağırlıklı gelişmesini sağlamıştır. Misafir, manevi bir değer olarak kabul edilir ve büyük hürmet görür. Sofralarda etli yemekler, ayran ve tatlı mutlaka yer alır. Kars’ın kaz eti, Erzurum’un cağ kebabı, Van’ın otlu peyniri bu kültürün simgelerindendir. Yoğurt ve aşurelik buğdayla yapılan ayran çorbası yaygın bir lezzettir; Erzurum’da köfteli ve aşotlu ayran aşı, Iğdır’da katık aşı, Bingöl’de pestigen, Van ve Hakkari’de çökelekten yapılan keşk/kurut öne çıkar. Özel günlerde sofralar daha da zenginleşir, toplu dualar ve dinî ritüeller eşliğinde paylaşılır. Böylece yemek hem toplumsal dayanışmanın hem de manevi arınmanın bir sembolü hâline gelir.

Karadeniz’de misafir, mısır ekmeği, hamsi tava ve kuymak olmadan uğurlanmaz. İnce belli bardakta sunulan çay, sohbetin en sıcak eşlikçisidir. Bölgenin mutfak kültürü geleneklerle iç içedir. Yeni doğan bebeğe şerbet içirilmesi, lohusa ziyaretlerinde süt ve tatlı ikramı, diş çıkaran çocuklar için yapılan buğday törenleri, sünnet düğünlerinde keşkek sunulması… Bu geleneklerin yanı sıra, her ilin kendine özgü tatları da sofralara ayrı bir kimlik kazandırır. Kastamonu’nun Taşköprü sarımsağı, Amasya ve Tokat’ın bat salatası, Ordu ve Giresun’un kiraz turşusu, Trabzon ve Rize’nin karalahana yemekleri, hamsi çeşitleri, kuymak ve Akçaabat köftesi; Gümüşhane’nin lor dolması ve Artvin’in kabak tatlısı… Her tabak, bölgenin doğasına, emeğine ve paylaşma kültürüne kök salmış lezzetlerdir.

Ege’de misafir, zeytin dalları gibi barış ve huzurla karşılanır. Evlerin bahçelerinde kurulan uzun masalarda meze, ot yemekleri ve deniz ürünleri eksik olmaz; misafirin tabağı boşaldıkça sofraya yenileri eklenir. Bu sofralar yalnızca yemek değil, birlikte olmanın sıcaklığını da paylaşmanın bir yoludur. Ege mutfak geleneğinde bu paylaşım, yaşamın döngülerine de yansır. Yeni doğan bebek için gelenlere otlu börekler, pastalar ve tarçınlı lohusa şerbeti ikram edilir; Afyonkarahisar çevresinde “doğum takımı” adı verilen özel yemekler hazırlanır. Cenazelerde lokma ve katmer yapılır, düğünlerde keşkek, tarhana çorbası, bamya ve pilav ikram edilir. Düğün öncesi yapılan “buğday dövmesi” ise birlikte emek vermenin, paylaşmanın simgesidir. Zeytinyağlılar, ot yemekleri ve deniz ürünleri; sağlıklı yaşam ve dinginlik değerlerini temsil eder.

Akdeniz’de misafir ağırlamak, sofra bereketini ve yaşam sevincini paylaşmak demektir. Bölgenin güneşi, toprağı ve denizi mutfağa yansır; zeytinyağlılar, taze otlar, baharatlar, balıklar ve sebzeler sofranın baş tacıdır. Antalya’da tahinli piyaz, balık buğulaması, hibeş ve kabak tatlısı; Adana’da acılı kebaplar, sini köftesi, şalgam suyu ve bici bici; Hatay’da künefe, zahterli salatalar ve ekşili yemekler Akdeniz’in renkli mutfak mozaiğini oluşturur. Ayrıca, bebek diş çıkarınca kölle ya da keşkek pişirilir; düğünlerde şerbetler, lokumlar ve limonatalar ikram edilir. Hatay’da hırisi, Girit göçmenlerinde çullama özel günlerin bereket yemeğidir. Isparta’da düzenlenen Kiraz Bayramı’nda komşular birbirini üç öğün sofraya davet eder.

Güneydoğu Anadolu sofralarında yemek, sadece beslenmek değil; paylaşmak, birlikte olmak ve toplumsal bağları güçlendirmek demektir. Bölge, Türk ve Arap kültürlerinin buluştuğu zengin bir mutfak kültürüne sahiptir; bu da yemeklerin genellikle bol baharatlı ve acılı olmasını sağlar. Koyun eti, bulgur, baklagiller ve yoğurtlu yemekler sofraların vazgeçilmezidir. Bölgede kebap çeşitleri oldukça fazladır ve misafir, et yedirilmeden uğurlanmaz. Gaziantep’in baklavası ve katmeri, Mardin’in karışık sütlacı, Diyarbakır’ın kaburga dolması, Şanlıurfa’nın çiğ köftesi ve Siirt’in büryanı, misafire unutulmaz lezzetler sunar. Kahvaltılarda ise ciğer, kelle paça çorbası ve çeşitli hamur işleri sıkça yer alır.

Marmara Bölgesi, zengin tarihî geçmişiyle mutfak kültürünü çeşitlendirmiştir. Roma, Bizans ve Osmanlı başkentlikleri ile İstanbul mutfağı, saray yemeklerinden halk lezzetlerine kadar geniş bir yelpazeye sahiptir. Bursa, Osmanlı ve Selçuklu mirasıyla zenginleşmiş; tarhana çorbası, sipsi, zeytinyağlı kestaneli lahana dolması, Bursa mumbarı, ciğer sarması, İskender kebap, İnegöl ve pideli köfte ile Kemalpaşa tatlısı hâlâ geleneksel olarak hazırlanır. Trakya’nın Edirne ve Tekirdağ illerinde hayvancılığın gelişmesi, bölgeyi yoğurt ve peynir kültürü açısından da zenginleştirmiştir. Marmara’da misafirperverlik hem yöresel hem bölgesel lezzetlerle sürdürülür. Doğumlarda lohusa şerbeti, armut kurabiyesi ve cevizli lokum ikram edilir; anne ve bebeğe süt, lokma, helva ve küçük hediyeler götürülür. Sofralar, tarih ve kültürle örülmüş bir zenginlik ve paylaşım simgesidir.