Fransız mucit Joseph Nicéphore Niépce, tarihin bilinen ilk fotoğrafını 1826’da çekti ve “heliograf” olarak adlandırdığı bu fotoğrafı, bir kalay levha üzerine bitkisel yağ kullanarak oluşturdu. Fransız mucit Louis Jacques Mande Daguerretarafından 1839’da çekilen ay fotoğrafı, gümüş kaplamalı bakır levhalar üzerine basıldı ve Fransız Hükümeti, Daguerre’den bu buluşun patentini alarak, tüm dünyanın serbestçe kullanımına açtı. Her geçen yıl yeni teknikler ile daha net ve detaylı fotoğraflar üretildi.

Analog fotoğrafçılık, analog makineye takılan film ile çekilir ve fotoğrafların baskı işlemleri kimyasal maddelerle yapılır. Bu makinelerin sınırlı çekim kapasitesi vardır, ışığa duyarlı film kullanılır. Film rulosunun uzunluğuna bağlı olarak çekim sayısı 24 veya 36 pozdur. Fotoğraf çekildikten sonra film, karanlık odada kimyasal işlemlerle basılır. Analog fotoğrafçılıkta kullanılan çeşitli türde film kameraları vardır. Bunlar arasında tek mercek yansıtmalı (SLR) kameralar, orta format ve büyük format kameralar bulunur. SLR kameralar, tek bir mercek kullanarak fotoğraf çeker ve bu mercekle görüntüyü vizöre yansıtır. Bu sayede, fotoğrafçının gördüğü görüntü ile çekilen görüntü aynı olur.

1888 yılında ilk taşınabilir fotoğraf makinesi “Siz düğmeye basın, gerisini biz yapalım!” sloganıyla piyasaya sürülür. İlk ticari renkli filmin 1930’larda satışa sunulması ile profesyonel fotoğrafçılık mesleği doğar. Ancak fotoğrafçılığın yaygınlaşması 1940’ların sonunda piyasaya sürülen ve saniyeler içerisinde siyah-beyaz baskı yapan Polaroid fotoğraf makineleriyle olur. Özel baskı işlemleri gerektirmeyen şipşak fotoğraf makinelerinin renkli baskılar yapan modelleri ise 1970’lerde satışa sunulur ve günlük yaşamda geniş bir kullanım alanı bulur, herkes kolayca fotoğraf çekebilir hâle gelir.

20. yüzyılın sonlarında yaygınlaşan dijital fotoğrafçılık, elektronik ortamda sensörler yardımıyla makinenin topladığı ve sonrasında işlenen ışığın fotoğrafa dönüştüğü fotoğrafçılık dalıdır. 1960’larda NASA’nın uzay çalışmalarında kullandığı dijital görüntüleme teknolojisi, dijital fotoğraf makinelerinin üretilmesinde öncü çalışmalar olmuştur. 1980’lerde manyetik disklere görüntü kaydeden ilk ticari dijital fotoğraf makinesi tanıtılır. Hızla gelişen bu yeni teknolojide görüntüler dijital olarak hafıza kartlarında saklanır ve bilgisayarlarda işlenir. 24 veya 36 poz sınırlandırılması kalkar. Hafıza kartları, binlerce fotoğraf çekilebilmesine ve saklanabilmesine olanak tanır.

Dijital fotoğraf makineleri, film maliyetlerinin ve karanlık oda gereksinimlerinin ortadan kalkmasıyla, fotoğrafçılığı daha erişilebilir hâle getirdi. Dijital fotoğrafçılıkta çekilen fotoğraflar anında görüntülenebilir ve dijital olarak düzenlenebilir; renkler, parlaklık ve diğer özellikler yazılımlar kullanılarak değiştirilebilir. Bu makinelerin yaygınlaşmasıyla birlikte, fotoğraf çekme ve paylaşma süreçleri çok daha erişilebilir hâle geldi.

2000’li yıllar dijital fotoğrafçılıkta bir dönüm noktasıdır. Akıllı telefonların yaygınlaşması ile herkes, cebinde ya da çantasında bir kamera taşır hâle geldi. Bu sayede, anı yakalamak ve paylaşmak hiç olmadığı kadar kolaylaştı. İlerleyen yıllarda akıllı telefonlar, yüksek çözünürlüklü kameralar ve gelişmiş sensörler ile donatıldı. Bu, daha da kaliteli fotoğrafların çekilmesini sağladı. Otomatik odaklama, yüz tanıma, düşük ışık koşullarında çekim yapma gibi özelliklerin eklenmesi ile fotoğraf makineleri kadar profesyonel çekimler yapılabilmekte; akıllı telefonlarla sinema filmleri bile çekilmektedir.

Analogtan dijitale geçiş, fotoğrafçılıkta köklü değişikliklere neden oldu ve bu değişiklikler kültürel yaşamı da derinden etkiledi. Fotoğraflar artık sadece anı saklamak için değil, aynı zamanda kişisel kimliklerin ve kültürel trendlerin bir yansıması olarak da kullanılıyor. Filmli kameralar ve Polaroid makineler ise artık sadece fotoğrafçılığın estetiğini sevenler ve koleksiyoncular için nostaljik bir değer taşıyor.