Her ne kadar yüzünde tuhaf bir hüzün taşısa da oynadığı bütün rollerde filmin neşeli, canlı, eğlenceli karakteriydi. Öyle ki filmin bütün inandırıcılığını kaybetmesi için Sami Hazinses’i kötü bir rolde oynatmak yetebilirdi. Usta sanatçıya dair bilmediğimiz onlarca bilgiden biri de bildiğimiz pek çok film müziğinin kendisine ait oluşudur.

Yüzlerce filmde gülen yüzüyle ekranda belirdiğinde izleyiciler olarak başrol oyuncusunun güvende olduğunu anlar rahatlardık, tıpkı Sezen Aksu’nun Kırık Vals şarkısında geçirdiği gibi:

İşte sanki o an / Nubar Terziyan sırtımı okşar,

Eski filmler hâlâ o bahçede / Siyah beyaz ağlar.

Sonradan görme bir kayınvalide, huysuz bir ev sahibi, aksi mi aksi bir okul müdürü… Türk Sineması’nın en önemli karakter oyuncularından Mualla Sürer zihinlerimize yüzündeki o hoşnutsuz ifadeyle yer etmişti. Emektar sanatçı, film kostümleri dikerek geçimini sağlamaya çalışırken tesadüf eseri sinemaya girmişti ve kamera arkasındaki hikâyesinde rollerinin aksine alabildiğine naif biriydi.

Hüseyin Peyda, enteresan bir şekilde filmlerin saygı uyandıran kötü adamıydı. O kolay kolay yumruk atmaz yumruk yemez, ani hareketlerde bulunmazdı. Çoğu zaman öylece durur, kötü kötü bakar, birkaç cümlede söyleyeceğini söylerdi ve tek bir sahnesi bütün filme ağırlığını koymaya yeterdi.

Hani ne kötü ne iyi bir insandı rollerinde… Tam kötü olduğuna karar verecekken filmin sonuna doğru burun kıvırmayı bırakır, yumuşar, izleyenleri şaşırtırdı. Aslında tiyatro kökenliydi. İstanbul Tiyatrosu’nun kuruluşunda da yer almış, 1947 yılında sinemaya geçiş yapmıştı. Toto Karaca büyük sanatçı Cem Karaca’nın annesiydi.

Bir yaşama tam 497 film sığdırmış Turgut Özatay, özellikle Cüneyt Arkın ve Kemal Sunal filmlerinin kötü adamıydı ama bakın şu cümleler onun rol icabı kötü olduğunun kanıtı: “Yıllar yılı Türk sinemasına emek vermiş bir sanatçının, hayatı boyunca beklentisi duygu zenginliği ve insanlar tarafından sevilmek, anılmak, kalıcı bir şeyler bırakmaktır.”

Türk Sineması’nın başka bir kötü adamı da -elbette yine rol icabı- Hayati Hamzaoğlu’ydu… Üstelik O kahkaha atan kötü bir adamdı! “Niihahhahha…” diye kulaklarımızda patlayan kahkahasını hatırlarsınız değil mi? “Bir anne çocuğunu nasıl severse öyle sevdim sinemayı…” diyen usta sanatçı hazin bir sonla aramızdan ayrılmıştı.

Mütevazı bakışlarının altında gösterişli bıyıklarıyla rol kesen Reha Yurdakul ise sinemamızın iyi adamlarındandı. 400 kadar filmde rol almasının yanı sıra senarist ve film yapımcısıydı.