Ediz Hun en çok Türkan Şoray’la birlikte film çevirdi. Güllü Geliyor Güllü, Ankara Ekspresi, Tatlı Meleğim, Ateşli Çingene gibi çok bilinenler kadar Gençlik Rüzgârı, Çile, Mualla gibi belki de bir kısmımızın henüz izlemediği 22 filmde birlikte rol aldılar.

Çocukluğundaki algısını, “15 yaşındayken babam Amerikan filmlerine götürdüğü zaman sorardım, ‘Bu kadar kötü insanlar var mı hayatta?’ diye. Beni üzmemek için ‘Yok!’ derdi.” sözleriyle anlatan Ediz Hun’un filmografisinin tamamı “iyi kalpli insan” rollerinden oluşur.

1960’lardan sonra Türk Sineması’nın jönleri arasına girdi. Salon erkeği rolleriyle, oturduğu evin çatı katını hayran mektuplarıyla dolduracak kadar büyük bir hayran kitlesi edinmişti.

Ediz Hun 130 filmde rol aldığı Yeşilçam’ı yıllar sonra şöyle değerlendirecekti: “Yeşilçam bana göre bir efsanedir. Disiplinin, hoşgörünün, sevginin, dakik olmanın önemini bana aktaran çok önemli bir ekoldür.”

Buna karşılık en sevdiği film olarak TRT’de yayımlanmış 1985 yapımı televizyon dizisini gösterir. Bu, Ayşegül Aldinç’le birlikte rol aldığı, Reşat Nuri Güntekin’in eserinden uyarlanmış Acımak isimli dizidir.

Türk Sineması’nın şu efsane repliği genellikle Ediz Hun filmlerinde kullanılır: “Anne ben bu amcayı çok sevdim, ona baba diyebilir miyim?” Ve çoğu zaman o amca çocuğun zaten gerçek babasıdır.

Kimi rollerde fakir ve güzel kızlara ancak gerekli görgü kurallarını öğrendikten sonra ilgi duyan bir “züppe” iken, kiminde de bu yoksul kızlara elinden gelen yardımı gösteren bir romantiktir.

Genellikle Ediz Hun filmlerinden aşina olduğumuz bir diğer büyük replik de haksızlık yaptığını sonradan anladığı kadına söylediği “Sen bir meleksin!” cümlesidir.