“16 Numaralı Mağara” olarak adlandırılan tapınak, Rashtrakuta kralı I. Krishna tarafından M.S. 756-773 yılları arasında yaptırılıyor ve adını Hint Tanrısı Şiva’nın Himalayalar’daki yerleşim yeri olan Kailasa Dağı’ndan alıyor.

Ellora Mağaraları toplam 34 mağaradan oluşuyor ve bu mağaralar Budist, Hindu ve Güney Asya kökenli Jain inançlarının tapınaklarına ev sahipliği yapıyor. Kailasa Tapınağı ise bu mağaraların en büyük ve en görkemli olanı. Sadece Hindistan’ın değil, dünyanın en büyük monolitik sanat eseri olarak kabul ediliyor. Monolitik, mimaride birbiriyle bağlantılı olan tek parça yapılar için kullanılan bir terim.

Dış cephesinde çeşitli Hindu mitolojisine ait görsellerin bulunduğu tapınak sadece keski ve çekiç ile yukarıdan aşağıya doğru oyularak inşa ediliyor. İnşası için yüz binlerce ton taşın nasıl çıkarıldığı bugün bile çözülememiş bir gizem ve tartışma konusu olarak bilinmezliğini koruyor.

Üç katlı Kailasa Tapınağı, Atina’daki ünlü Athena Parthenos Tapınağı’ndan 1,5 kat daha yüksek ve iki katı büyüklükte bir alanı kaplıyor; bu rakam, Kailasa’yı dünyanın en büyük antik tapınağı yapıyor.

Kailasa Tapınağı, heykelleriyle de dikkat çekiyor. Bahçenin tam ortasında Hindu dinince kutsal sayılan Şiva’nın ineği “Nandi”nin bir heykeli bulunuyor. Tapınağın zeminindeki fil heykelleri ise öyle bir alana oyulmuş ki tapınak sanki bu hayvanların sırtından yükseliyormuş izlenimi veriyor.

Kailasa’nın eşsiz yapısıyla ilgili bir başka ilginç bilgi, tapınaktaki bazı tören salonlarının tavanındaki tersten yontulan lotus çiçekleri… Ayrıca, tapınakta bulunan bazı deliklerin ve dar geçitlerin varlığı da oldukça ilginç. Bu alanları inşa etmek için o dönemde boylarının yaklaşık 1 metre olduğu düşünülen zanaatkârların çalıştırıldığı tahmin ediliyor çünkü dar geçitlere ancak bu boydaki insanların sığabileceği belirtiliyor.

Usta ellerden çıkan yapının inşasında hata yapma olasılığı yok çünkü kaya parçaları kesildikten veya oyulduktan sonra ekstra taş veya kaya parçası ekleyerek değiştirme olanağı bulunmuyor. Çok dikkatli ve özenli bir şekilde yapıldığı her halinden belli olan tapınağın iç mekânlardaki karanlık bölgelerinde çalışabilmek için karmaşık ayna sistemleriyle güneş ışınları içeriye yansıtılmış. Çok derinlerde olup da ışığın hiç ulaşamadığı yerlerde içgörü sahibi ustaların çalıştırıldığı belirtiliyor.