Antre, bir yapının girişinde bulunan ve diğer iç mekânlara geçiş sağlayan ilk alanı ifade eder. Genellikle kapıdan içeriye adım atıldığında karşılaşılan bu bölüm, misafirlerin eve ya da binaya giriş yaptıkları yerdir. Antre, mekânın genel atmosferini yansıtan bir geçiş alanı olarak tasarlanır; bu nedenle dekorasyonu ve düzeni büyük önem taşır. Aynı zamanda, paltoların, ayakkabıların ve şemsiyelerin bırakıldığı pratik bir kullanım alanı olarak da işlev görebilir.

Gözpencere, kubbe veya tonoz gibi yapıların üst bölümlerinde, iç mekâna doğal ışık sağlamak ve havalandırmayı mümkün kılmak amacıyla yerleştirilen küçük pencerelerdir. Bu pencereler, iç mekânın doğal ışıkla aydınlanmasına yardımcı olurken, yapının dış cephesine de zarif bir estetik kazandırır. Genellikle yuvarlak ya da oval biçimde tasarlanan gözpencereler, özellikle camiler, kiliseler ve anıtsal yapılar gibi dinî ve tarihi mimaride sıkça görülür. İşlevselliği ve sanatsal inceliği bir araya getiren bu detaylar, tarihi yapıların mimari güzelliğini vurgulayan unsurlardır.

Kemer, açıklıkları geçmek amacıyla kullanılan kavisli, yapısal bir elemandır. Genellikle taş, tuğla veya beton gibi malzemelerden inşa edilen kemerler, duvarlar, köprüler, kemerli pencereler ve kapılar gibi yapıların yükünü taşıyarak basıncı yanlara doğru dağıtır. Kemer, yükü aşağıya ve yanlara yayarak yapının dengede kalmasını sağlar. Aynı zamanda açıklıkların üst kısmında hem estetik bir görünüm kazandırır hem de dayanıklılığı artırır. Mimari yapılarda kemerler, Gotik ve Roma mimarisi başta olmak üzere farklı dönemlerde ve kültürlerde çeşitli stiller ve amaçlarla kullanılmıştır. En yaygın kemer türleri arasında yuvarlak kemer, sivri kemer ve basık kemer bulunur.

Niş, bir duvar yüzeyinde, genellikle dekoratif amaçlarla içe doğru oyulmuş girintilerdir. Bu yapısal elemanlar, objeler, heykeller, vazolar veya dekoratif eşyalar sergilemek için hem işlevsel hem de estetik bir alan sunar. Nişler, mekâna derinlik kazandırarak duvar yüzeylerini monotonluktan kurtarır ve mekâna görsel bir dinamizm katar. Özellikle dinî yapılarda sıkça kullanılmıştır. Hem fonksiyonel hem de estetik katkılarıyla mimaride önemli bir detay olarak öne çıkar.

Strüktür, bir yapının taşıyıcı ve destekleyici elemanlarını ifade eden genel terimdir. Yapının stabilitesini ve dayanıklılığını sağlamak amacıyla kullanılan tüm bileşenleri kapsar. Strüktür, binanın dış yüklere ve yerçekimi gibi kuvvetlere karşı direnebilmesi için tasarlanmış bir taşıyıcı sistemdir. Yapının güvenli ve sağlam olmasını sağlayan bu sistem, deprem, rüzgâr, kar gibi dış etkenlerden kaynaklanan yüklerin yapıya zarar vermemesi için kritik öneme sahiptir. Doğru strüktür tasarımı, malzeme seçimi ve inşa sürecinde dikkat edilmesi gereken en temel konular arasında yer alır. Ayrıca, strüktür sadece işlevselliğiyle değil, estetik açıdan da yapının tasarımında belirleyici bir unsur olabilir. Özellikle modern mimaride strüktür, mimari tasarımın bir parçası olarak açıkça görülebilir ve binanın karakterini oluşturan önemli bir bileşen haline gelebilir.

Fresk, duvar yüzeyine uygulanan özel bir resim tekniğidir. Bu yöntemde boya, henüz kurumamış taze kireç sıvasının üzerine uygulanır. Kelime kökeni İtalyancada “taze” anlamına gelen “fresco” kelimesinden türetilmiştir. Boyanın, sıva ile kimyasal olarak birleşmesi sayesinde freskler oldukça uzun ömürlü ve dayanıklı olur. Özellikle Rönesans döneminde yaygın olarak kullanılan bu teknik, büyük duvar yüzeylerinde dinî, mitolojik veya tarihî sahneleri işlemek için tercih edilmiştir. Freskler, bulundukları yapının estetiğine önemli katkılar sağlar. Sanatçılar, sıva kurumadan eseri tamamlamak zorunda olduklarından hızlı ve kesin fırça darbeleriyle çalışır; bu yüzden hata yapıldığında düzeltmek oldukça zordur. Bu nedenle fresk tekniğinde, sanatçının becerisi ve dikkatli planlaması büyük önem taşır.

Tonoz, iç mekânları kapatmak için kullanılan kavisli veya yarım daire biçiminde tasarlanmış bir yapısal elemandır. Genellikle bir ya da daha fazla kemerin üzerine inşa edilir büyük alanların kaplanmasında kullanılır. Tonozlar, özellikle tarihî yapılar, kiliseler ve camilerde sıkça karşımıza çıkar. İlk örnekleri Mezopotamya ve Mısır uygarlıklarında görülmüş olup, birbirinden bağımsız kemerlerin arka arkaya dizilmesiyle ortaya çıkmıştır. Çelik ve betonarme kirişlerin henüz bulunmadığı dönemlerde, uzun açıklıkları geçmenin en etkili yolu olarak kullanılmıştır. Genellikle kemer ile karıştırılsa da tonoz aslında bir ya da daha fazla kemerin ardı ardına sıralanmasıyla oluşan ve geniş mekânların üzerini örten kavisli bir yapı elemanıdır.